Iedereen ontwikkelt een eigen levensbeschouwing, zijn leven lang. Elk mens geeft op zijn eigen manier betekenis aan gebeurtenissen in zijn levensloop, aan verbindingen met anderen, aan zinvolle activiteiten in zijn leven.
Ieder mens vertelt zijn eigen verhaal over hoe hij het leven ervaart. Dat verhaal vormt de ‘bril’ waarmee je tegen het leven aankijkt.
Wat maakt het leven de moeite waard? Wat beweegt mij? Wat doet er toe?
Vroeg of laat stellen mensen zich dit soort vragen. Ook wie ‘nergens in gelooft’ heeft een eigen levensbeschouwing. In je persoonlijke levensbeschouwing zoek je naar antwoorden op zingevingsvragen, naar inspiratiebronnen en vorm je je eigen identiteit. Dat begint zodra je in de wieg ligt en stopt nooit meer. Ik vind het belangrijk dat mensen -ook kinderen- zich bewust zijn van hun drijfveren, van wat het leven de moeite waard maakt. Bovendien vind ik het waardevol als mensen hier met elkaar over communiceren.
Levensbeschouwelijke ontwikkeling en identiteit
Hoe de ontwikkeling van je levensbeschouwing verloopt verschilt. Er is één overeenkomst: je ontwikkelt je levensbeschouwing altijd in relatie met je omgeving. Belangrijke anderen, ingrijpende gebeurtenissen, ervaringen die je opdoet: die bepalen hoe je identiteit zich vormt. Levensbeschouwelijk leren gebeurt vaak op een impliciete manier. Mijn passie is om levensbeschouwelijk leren expliciet te maken. Mijn kracht is dat ik (communiceren over) levensbeschouwing concreet, nuchter en open benader.
Levensbeschouwelijk leren is een wisselwerking
In levensbeschouwelijk educatieve processen is leren een wisselwerking tussen deelnemers onderling. Maar ook tussen begeleider en deelnemers. Dat betekent dat in de training van professionals die levensbeschouwelijke educatieve processen begeleiden, ook altijd de levensbeschouwelijke ontwikkeling van die begeleiders zélf aandacht krijgt.